কলেজত তাইতকৈ ৰক্তিম দুবছৰ ডাঙৰ ৷ গ্ৰেজুৱেছনৰ শেষৰফালে কোনো এটা আবেলি সি গুজি দিয়া ৰঙা গোলাপপাহ আজিও তাইৰ ডায়েৰিৰ কোনোবাটো পৃষ্ঠাৰ মাজত কুচি-মুচি সোমাই আছে ৷ সি জানো কবিতাও লিখা নাছিল !
“তোমাৰ মেঘালী চুলিটাৰিয়ে মায়া সনা
ৰাগিয়াল সন্ধ্যাবোৰত
জোনাক নামে...
এপিয়লা ভালপোৱা
তোমাৰ নামত...”
বাকীখিনি হয়তো তাইৰো মনত নাই ৷ মাকে এদিন কিতাপৰ মাজত পাই কি বুলি সোধাত লাৰু কৰি তাই কাগজখন খিৰিকীৰে দলিয়াই দিয়া নাছিল জানো ! ইহ্, ক’লেই হ’ব নে প্যাৰ কিয়া তো দৰ্না ক্যা বুলি,মাকৰ আগত তাইৰ বুকুৰ কঁপনিৰ প্ৰাবল্য তাই হে গ’ম পাইছিল ! লাহে লাহে কথাবোৰ জনা-জনি হৈছিল ৷ দিন বাগৰিল ৷ আত্মীয়তা বাঢ়িল ৷ বিয়া বাৰুৰ কথা আগবঢ়োৱাৰ উদ্দেশ্যে ল’ৰাঘৰৰ মানুহ জিঞাহঁতৰ ঘৰলৈ যোৱা কথা ৷ তাৰ ঠিক দুদিন আগত, সন্ধিয়া ৰিপ’ৰ্টটো লৈ আধা মৰা মানুহৰ দৰে ঘৰ সোমাইছিলহি তাই ৷ অন্ধকাৰ দেখিছিল সকলো দিশে ৷
ডাক্তৰে বাহিৰলৈ লৈ যাবলৈ পৰামৰ্শ দিছিল ৷ ব্ৰেষ্ট কেন্সাৰ ৷ প্ৰতিটো মূহুৰ্তৰ ছাঁৰদৰে আছিল সি ভাগিপৰা ঘৰখন চম্ভালিছিল ৷ এপদ এপদকৈ পৰি অহা তাইৰ স্বাস্থ্য দেখি কেতিয়াবা সিও ভাগি পৰিছিল ৷ কষ্ট পাইছিল তাই ৷ শাৰীৰিক-মানসিক ৷ অপাৰেছনৰ পাছত অসুখীয়া দেউতাকক ঘৰলৈ পঠিয়াই তাইৰ চোৱা চিতাৰ সম্পূৰ্ণ দায়িত্ব ৰক্তিমে নিজে মূৰ পাতি লৈছিল ৷ ৰিলিজ দিয়াৰ আগত চেম্বাৰত ৰিপ’ৰ্টবোৰ চাই ডাক্তৰণী গৰাকীয়ে তাইৰ ফালে চাই সুধিছিল ,“Have you both got married ?”
“No madam”
ৰিপ’ৰ্টবোৰত আকৌ এবাৰ চকু ফুৰাই ৰক্তিমৰ ফালে চাই কৈ গ’ল,“She is cured now. We’ve successfully removed the lump. But...we can’t say the other breast wont get affected! There’s still a chance. She knows it all, I've talked to her already; I wanted you to know. In her case, later we might have to treat with hormone therapy. It will change the way of hormone’s work, or; we might have to remove the ovaries that produce hormones !” – প্ৰশ্নবোধক চাৱনি এটা ৰক্তিমলৈ উফৰি আহিল ৷
No comments:
Post a Comment