আঘোণৰ কোঁহে কোঁহে বৈ অহা কুঁৱলীয়ে
দি যায় সোঁৱৰণীৰ এখিলা সৰাপাত…
শুকাই যোৱা হেজাৰ চকুপানীৰ সাক্ষী হৈ ৰয়
ডায়েৰিৰ পৃষ্ঠাবোৰ…
ডায়েৰিৰ ভাঁজে ভাঁজে মৰহি যোৱা স্মৃতিবোৰে
ৰিঙিয়াই মাতে দোভাগ নিশা…
তই নাথাকিলেও ফাগুন নামে
ৰঙীন কৰি যায়
বসন্তই চটিয়াই দিয়ে এজাক হাঁহি
হঠাৎ জানো ক’ৰপৰা আহি
বাৰিষাই ধুই নিয়ে সেউজীয়াবোৰ
আকৌ উচুপি উঠে হাঁহিবোৰ…
স্মৃতিয়ে আমনি কৰিবই
ডায়েৰিৰ পাতবোৰ যে মাথো একোটা পাত নহয়
সৰাপাতৰ সোঁৱৰণীবোৰ লিখা আছে তাত
কুঁৱলীৰ আঁচলৰ ভাঁজে ভাঁজে
উশাহৰ ভাষাৰে… !!
No comments:
Post a Comment